'AAAAAAAAAAAAH HELP!' roept Mau.
'Wat is er?' roepen Stan en Sophie tegelijk. 
Mau valt uit de boomhut en Sophie gilt heel hard. Mau staat snel op van de  schrik.  Met zijn drieën rennen ze naar binnen.
Als ze binnen zijn slaan ze de deur achter zich dicht. Alle drie hijgen ze heel hard van het rennen. Dan horen ze de vader van Stan naar beneden komen… Ze gaan met zijn drieën achter de bank zitten en hopen dat de vader van Stan hun niet hoort. De vader van Stan blijft even staan… en gaat dan weer naar boven. Als ze de slaapkamer deur van de ouders van Stan horen dicht gaan durven ze pas weer achter de bank vandaan te komen. Zachtjes vragen Sophie en Stan aan Mau wat hij zag liggen in de boomhut. Mau is stil en zegt niks. 
'Of weet je het niet meer?' vraagt Sophie. 
Mau zegt dat hij wel iemand zag liggen en ook bewegen maar niet zag of het een man, een vrouw een kind of misschien wel een volwassene was. 'Laten we morgen gewoon nog een keer gaan kijken,' zei Sophie. 'Mau zullen we naar boven om te gaan slapen?'
’s Nachts droomt Mau dat hij in de boomhut gaat kijken in zijn eentje en als hij net boven in de boomhut is, wordt hij wakker en gaat Stan en Sophie wakker maken. 
Mau is bang en durft niks te zeggen over zijn droom en zegt daarom: 'Zullen we in de boomhut gaan kijken?'
Dat vinden Stan en Sophie best spannend maar ze zeggen niks. Als iedereen aangekleed is lopen ze op hun tenen de tuin in. Het is nog maar half zeven.
'Ik durf niet meer te kijken!' zegt Mau.
'Ik ook niet,' zegt Sophie.
'Maar… Maar... ik durf eigenlijk ook niet,' zegt Stan.
'Iemand moet gaan kijken! Maar als niemand durft wat doen we dan?' vraagt Sophie.
'Ik ga wel,' zegt Stan dapper.
'Yes,' zeggen Sophie en Mau opgelucht. 
Met trillende benen loop Stan het trappetje van de boomhut op. Maar zijn mouw blijft haken aan een uitstekende spijker in de boomhut. Maar Stan merkt dat niet. En zijn mouw van zijn T-shirt scheurt af. Eerst haalt hij zijn mouw van de spijker af en brengt hem naar beneden. Nu vindt hij het alleen nog maar spannender om nog te gaan kijken zegt hij.  Nog een keer klimt Stan naar boven als hij helemaal boven is, ziet hij eigenlijk niemand meer liggen alleen nog een lege slaapzak en een natgeregend papiertje. Stan zegt tegen zijn vrienden dat er niemand meer is. Als Sophie en Mau ook boven zijn kijken ze een keer goed naar het papiertje om te kijken wat er op staat. Het is niet goed leesbaar want alle inkt is helemaal uitgelopen. 
'Ik ben heel benieuwd wie hier deze nacht heeft geslapen!' zegt Sophie. 'Ik denk dat elke nacht dezelfde persoon hier slaapt,' zegt Stan. 'Laten we weer naar beneden gaan anders weten mijn ouders nog dat we zo vroeg op waren.'