door Aron de Jong.

‘Nou ja opschieten kinderen, Dille kan hier elk moment zijn.’ Joppe haalde nog een keer een kam door zijn haar en poetste zijn tanden nog een keer.

‘Tjsee, pap doet wel erg raar hé?’

‘Dat doet hij toch altijd,’ fluisterde Jordi terug in haar oor.

‘Sukkel,’ fluisterde Sarah en Jordi kreeg een por in zijn maag. De bel ging. Dille kwam binnen.

‘Hallo iedereen,’ riep Dille vrolijk.

‘Ga maar vast in de keuken zitten, het eten kan elk moment op tafel komen,’ fluisterde Joppe vanuit de keuken. De kinderen en Dille schoven aan en ze roken een heerlijke geur uit de keuken. Een minuutje later kwam Joppe uit de keuken met een schotel vol met patat. Ook had hij een bak met salade waar komkommer, tomaten en olijfolie in zat. Als laatste pakte haalde hij uit de keuken een pan vol met speklappen. ‘Mijn lievelings eten,’ zei Joppe terwijl hij aanschoof. Het diner begon en ze aten alles op. Op het laatst zaten ze zo vol dat ze geen patatje meer konden zien.

‘Eh, kinderen. Gaan jullie maar even naar de slaapkamer van Sarah. Dille en ik moeten nog wat volwassen dingen bespreken.’ Jordi en Sarah liepen de keuken uit en ze deden de deur dicht. Ik heb hartstikke dorst.

 ‘Laten we even naar de keuken wat water halen’, zei Sarah

Ze liepen samen naar de keuken, totdat ze de stem van Joppe hoorden die harder klonk dan normaal. Ze liepen naar de deur en legden hun oor er tegen aan.

‘Dille we hebben een probleem. De kinderen hebben de oude Sluimer gezien toen hij het koffertje ging verstoppen.’

‘Ach Joppe, dat is toch niet zo’n probleem. Zolang ze maar niet weten wat de inhoud ervan is.’

‘Nee Dille, je snapt het weer eens niet.’

‘Oh snap ik het weer eens niet? Je doet altijd alsof ik het niet snap. Weet je Joppe je bent soms zo egoïstisch. Als ik iets verkeerd inzie, begin je meteen van “Je snapt het weer eens niet”. Ik ben je nu even helemaal zat. Had ik maar nooit dat briefje gelezen dat ik in het ruim vond van mijn woonboot.’

Zo te horen liep Dille boos weg en bleef Joppe vloekend alleen. Jordi en Sarah keken elkaar aan.

‘Er is hier iets gaande,’ fluisterde Sarah. ‘En ik wil weten wat.’

‘Ik durf al mijn zakgeld erop te zetten dat het iets te maken heeft met de oude Sluimer en zijn koffertje.’

‘Laten we vanavond kijken of we het koffertje van de oude Sluimer kunnen vinden.’

Jordi pakte zijn jas en deed zijn sjaal om. Hij duwde de voordeur open en zag dat het regende. Hij begon te rennen en stampte in de plassen. Toen hij thuis kwam, was hij kleddernat en zat hij onder de modder. ‘Hallo moddervarkentje,’ zei Dille tegen Jordi.  ‘Grapje hoor’.

‘Waar hadden jullie het over?’

‘Oh gewoon een gesprek,’ zei Dille terwijl ze in een tijdschrift begon te lezen.

‘Nou het was anders wel een luid gesprek,’ merkte Jordi op.

Dille legde haar blad neer. ‘Hoe weet jij dat?’

‘Oh, we waren op Sarah’s kamer en we hoorden jullie schreeuwen.’

Dille zuchtte en ze pakte haar tijdschrift weer.

‘Oh ja mama is het goed als Sarah en ik nog even buiten naar onze hut gaan.’

‘Je doet maar’, mompelde Dille.

Bij de boomhut wachtte Jordi op Sarah.

‘Kon je niet sneller komen? Ik sta hier al een kwartier te wachten.’

‘Ja sorry, laten we dat koffertje nu maar gaan zoeken.’

Even later waren Jordi en Sarah bij de plaats waar ze Sluimer het koffertje zagen begraven. Het duurde niet lang voordat ze het hadden gevonden, want aan de grond was goed te zien  waar Sluimer had gegraven.

Zoals ze verwacht hadden zat er een cijfercombinatie op. Sarah pakte het papiertje met de code en ze voerde hem in. De laatste twee cijfers hoefden ze niet in te voeren omdat het koffertje open klikte. Ze deden het koffertje open en ze zagen een brief……..