Sluimer wordt bedreigd!

“Shit, wat moeten we nu doen?” zegt Sarah.
“Wat denk je? Tegen de politie zeggen natuurlijk,” zegt Jordi.
Sarah zegt het tegen de tolk. De tolk vertelt het tegen de politie. De agent loopt naar de balie. Hij zegt wat, maar Jordi en Sarah kunnen het natuurlijk niet verstaan. Jordi vraagt aan de tolk wat de agent zegt, maar de tolk weet het ook niet.
“Vast iets geheims,” zegt de tolk.
In één keer ziet Amanda Sarah.
“He,” zegt Amanda. “Daar heb je ze.”
Sluimer kijkt om en zegt: ”Ja, dat zijn ze.”
Jordi en Sarah weten niet waar ze het over hebben.
De agent die naar de balie was gelopen komt terug en zegt wat tegen de tolk.
De tolk zegt tegen Jordi en Sarah:
“Sluimer en Amanda zeggen dat hun diamanten zijn gestolen door twee kinderen. Jullie dus.”
Amanda loopt naar Jordi en Sarah toe en zegt:
”Ik had jullie wel door hoor!”
En waar zijn de diamanten?
“Wij hebben ze niet,” schreeuwt Sarah.
Dan denkt Jordi aan de code.
“Waar lagen die diamanten eigenlijk?” vraagt Jordi aan Amanda.
“Dat weet je zelf ook wel,” snauwt Amanda terug.
“We hebben het niet gedaan,” zegt Sarah voor de zoveelste keer.
Dan duwt Amanda Sarah op grond. De politie-agent pakt Amanda vast.
De tolk tilt Sarah op.
Dan denkt Sarah aan de ballon met de code en zegt tegen Jordi:
”Herinner jij die ballon met dat kokertje nog?”
“Ja,” zegt Jordi.
“Waar heb jij die gelaten?” vraagt Sarah.
“In mijn broekzak,” zegt Jordi.
“Dan zit hij nu zeker in de was?” vraagt Sarah.
“Nee, ik heb de broek nog aan,” zegt Jordi.
“Iel,” zegt Sarah. ”Dan heb je hem al een week aan."
“Ja,” zegt Jordi. “Dat heb ik wel eens vaker, maar dat doet er nu niet toe.”
“Geef dat kokertje eens,” zegt Sarah.
Sarah maakt het kokertje open en pakt het briefje eruit. Ze vergelijkt de code uit het kokertje met de code die ze in de auto hebben gevonden.
“Dat dacht ik al,” zegt Sarah. "De code is hetzelfde. Alleen kunnen we de cijfers op het laatst niet lezen van de code uit het kokertje."
Sluimer loopt naar Sarah toe.
“Hè, hoe kom je daar aan?” vraagt Sluimer.
“Toen Jordi en ik in de boomhut zaten, zagen we een ballon met een kokertje. We hebben het kokertje opengemaakt. En deze code zat er in. We wisten niet wat de code betekende. Dus hebben we er verder ook niet naar om gekeken.”
“Zo,” zegt Sluimer. “Dan weet ik genoeg.”
“Maar waarom weet je genoeg dan?” zegt Jordi.
“Alfred wilde de diamanten,” zegt Sluimer. “Ik wilde ze niet. Maar toen ging hij me bedreigen. Dus ik moest ze wel stelen. Alfred zei dat er een code was. Toen ik in het huis kwam zag ik een ballon met een kokertje en daarnaast lagen de diamanten. Ik heb de ballon en de diamanten meegenomen. Maar toen ik buiten was, is de ballon uit mijn handen gegleden. Ik dacht dat het niet erg zou zijn. Alleen Alfred vond wel erg. En ik moest het gaan zoeken. Dat ben ik gaan doen. Toen belde Alfred dat de diamanten waren gestolen en dat ik naar de politie moest gaan. Maar ik durfde niet zo goed, dus vroeg ik Amanda of ze mee wou, want zij wist ook dat ik werd bedreigd door Alfred.”
Piep piep.
“Wat is dat?” vraagt Jordi.
“Dat is een pieper van de agent als er wat gebeurt,” zegt de tolk.
“Wat is er dan gebeurd?” vraagt Jordi.
“Ik zal even vragen," zegt de tolk.
 En dat doet de tolk.
Als de tolk aan de agent gevraagd heeft wat er is gebeurd, komt ze terug met een lach en zegt tegen Jordi en Sarah:
”Alfred is opgepakt! “