Allemaal gele ballonnen..

Toen ze weer thuis waren keek Joppe direkt naar de ballon op de tafel. Hij wist zeker dat Sarah of Jordi de ballon zou pakken. Hij moest ze voor zijn. Hij keek voor alle zekerheid nog even extra om zich heen, want hij wilde niet dat  iemand hem met de ballon zou zien. "Ja, het kan, niemand ziet me," zei hij zachtjes. Maar net toen Joppe de ballon van tafel wou pakken keek Jordi naar hem. "Joppe, wat ga je met die ballon doen?" "Niks hoor, ik kijk er alleen even naar." "Ja, he pap," zei Sarah. Maar ze geloofde er net als Jordi helemaal niets van. "Dan ga ik maar naar huis. Mijn moeder zit al zo lang alleen en het is al laat.Tot morgen Sarah." Jordi liep met zijn handen in zijn zakken naar buiten. Hij keek Sarah nog even vragend aan, maar Sarah draaide zich om. Raar hoor, die ballon, maar het zal wel toeval zijn allemaal....

"Pap, wat wou je nu echt met die ballon doen?" vroeg Sarah aan Joppe. "Dat snap je toch niet. Ik vertel het je nog wel een keer." Sarah knikte. Ze had het vervelende gevoel dat haar vader wat te verbergen had.

De volgende ochtend vertrok Sarah al vroeg naar Jordi. Voor zijn huis botste ze bijna tegen Dille aan. "O, sorry," zei Sarah. " Het is al goed, ik moet weg hoor, dag." Dille stapte op haar fiets en was verdwenen. Zo, die had een haast, dacht Sarah, en zo vroeg al. Ze liep naar binnen. Jordi zat aan de keukentafel zijn boterham met pindakaas weg te werken. "Bah, kleffe zooi," zei Jordi. "De melk is op. Zonder melk is het niks, pindakaas." "Volgens mij is je moeder net op weg naar de winkel, ik botste bijna tegen haar aan." "Lijkt me sterk. Ze kreeg net een telefoontje van je vader, ze ging even bij hem langs zei ze. Wij gaan zelf wel even naar de winkel. Ga je mee Sarah, mag je bij me achterop."

Toen ze aankwamen bij de winkel zagen ze Dille nog net de winkel uit lopen. Met allemaal gele ballonnen!