Moedeloos kijken ze met z’n drieën hoe de golven van de zee het strand op rollen. Plotseling spoelt er iets wits aan. 
‘Een stuk van het vliegtuigje,’ zegt Nikki. 
‘Dat zie je snel!’ roept Jeff. 
‘Ik weet alles van vliegtuigen,’ zegt Nikki. ‘Ik ging niet voor niks mee.’ 
Juist op dat moment komt er een heel groot stuk vliegtuig aandrijven. Met z’n drieën trekken ze het op het strand. 
‘Die Henry dobbert op zee,’ zegt Nikki zacht. ‘Dat is zeker.’ 
‘Waarom zat jij nou achterin?’ vraagt Jeff aan Nikki. 
‘Max had het mij gevraagd Ik ben zijn nichtje. Hij vertrouwde het niet helemaal.’ 
Goeie, ouwe, trouwe Max, denkt Jeff. De volgende golf brengt een deur mee en een staartstuk. 
‘Nog even en we kunnen de kist in elkaar zetten,’ zegt Nikki tevreden. Ze begint alvast te puzzelen op het strand. 
‘Nog een stuk neus en de andere deur!’ roept ze al gauw. ‘Dan kunnen we vertrekken!’ 
‘Vertrekken?!’ vraagt Jeff. 
‘Kijk uit!’ roept Nikki. Bijna had Jeff de deur tegen zich aan gekregen, die met een smak op het strand wordt geworpen. Het stuk neus laat nog een paar minuten op zich wachten, maar dan staat er een kant en klaar vliegtuigje op het zand. 
‘Instappen!’ roept Nikki. 
‘Kan jij vliegen?’ vraagt meester Jos. 
‘Als de beste!’ zegt Nikki. 
‘Heb je benzine?’ vraagt Jeff. 
‘Ja, duhhh!’ Nikki laat een jerrycan in haar hand heen en weer slingeren. 
‘Op naar Nederland!’ roept meester Jos. Maar Jeff schudt mismoedig het hoofd. 
‘Kan niet,’ zegt hij. ‘Ik moet naar de Uluru. Dat hebben mijn ouders beloofd. Ik moet op mijn 14de terugkomen. Anders gebeurt er iets.’ 
Nikki’s mond zakt open. Meester Jos kucht. 
‘Uh… ik moet je wat bekennen. Ik uh… ik heb die geest op je computerscherm gezet.’ 
‘Wát?’ vraagt Jeff. 
‘Ja, dat moest van Bergman. Meneer Bergman, bedoel ik. Hij zou me ontslaan als ik het niet deed. Hij had je horen praten met Max en Sevda en hij was bang dat je zou vluchten. Vandaar dat verhaal.’ 
Jeff hapt naar adem. 
‘Vliegen?’ vraagt Nikki. Haar ogen glimmen. Ze heeft er helemaal zin in. 
Niet veel later hebben ze de blauwe zee onder zich. 
‘Mooi hè?’ gilt Nikki. 
‘Nou!’ roept Jeff. ‘Hé, maar wat is dat? Wat drijft daar?’ 
‘Henry,’ zegt meester Jos. ‘Doorvliegen, Nikki, we hebben hem niet gezien.’ 
Jeff slikt. ‘Dat kan niet. Henry is ook een mens,’ zegt hij. 
Meester Jos kijkt verbaasd opzij. Maar Nikki vliegt al langzamer en lager. ‘Met die blauwe knop open je het luik,’ zegt ze ‘en dan rolt er vanzelf een touwladder naar buiten.’
Al gauw horen ze Henry aankomen, hijgend en wel. 
Meester Jos zet zijn handen aan zijn mond en roept: ‘Je mag erin als je belooft dat je straks meteen terugvliegt om Bergman op dat onbewoonde eiland te droppen.’ 
‘Natuurlijk,’ hijgt Henry. Als hij eenmaal goed en wel aan boord is, vraagt meester Jos: ‘En waarom moest je ons eigenlijk vermoorden?’ 
‘Hij, omdat hij een klier is.’ Hierbij wijst Henry naar Jeff. Meester Jos knikt. Nou ja!! ‘En u, omdat u een watje bent. Een watje met een vast contract.’ 
‘Een wát?’ vraagt meester Jos. 
‘Ja, een wat,’ zegt Henry. 
‘Land in zicht! Ik zie Nederland al!’ roept Nikki. 
En dan turen ze met z’n vieren door de voorruit. Hè, hè, bijna thuis.