Het karretje zoeft naar beneden.
’Laat het stoppen, laat het stoppen,’ schreeuwde Jeff.
’Springen,’ zei Bill.
’Springen, ben je helemaal gek geworden?’ snauwde Ted.
‘Spring nou maar,’ zei Jeff. Ze sprongen uit het karretje.
‘AUW!’ zei Bill.
’Alles oké?’ vroeg Jeff .
’Met mij we,’ zei Ted.
‘Auw m´n been!’ schreeuwde Bill.
’Bill, alles okee?’ zei Ted.
‘Nee, Auw,’ kreunde Bill.
Ondertussen was het karretje van de berg afgereden.
‘We moeten naar een dokter,’ zei Ted.
‘Tuurlijk! Hoe wil je dat gaan doen in THE MIDDEL OF NOWHERE!’ zei Jeff.
‘We kunnen naar het dorp,’ zei Ted aarzelend.
Ze gingen naar het dorp. Eenmaal in het dorp aangekomen zagen ze een meisje.
‘Meisje, meisje weet jij soms of hier een dokter is?’ vroeg Jeff.
‘Ja, kom maar mee,’ zei het meisje.
Ze liepen 2 straten door.
’Ik heet Taylor,’ zei het meisje.
’Ik heet Jeff, dat is Bill en dat is Ted,’ zei Jeff.
Ze belden aan en er deed een mevrouw open.
‘Hoi Taylor, wie zijn dat?’ vroeg de vrouw, met een afkeurende blik naar de jongens.
‘Het zijn vreemden,’ zei Taylor met een eentonige stem.
De vrouw sleepte Bill mee. Ze deed een zalfje op zijn been.
Bill wilde net gaan schreeuwen maar het deed geen pijn.
Taylor vroeg: ‘Wat doen jullie hier?’
De jongens keken elkaar aan.
‘Uuh,’  stamelde Jeff. ‘We komen van het bijstuurkamp,’ zei Ted. 
‘Wij zijn weggelopen,’ voegde Bill er aan toe.
‘Ooh zeker van die professor Sarion,’ zei Taylor.
‘Hoe weet jij dat,’ vroeg Bill.
’Ik ben ook naar dat bijstuurkamp geweest,’ zei Taylor zacht.
’Maar wat is er dan gebeurd?’ vroeg Ted.
Taylor begon te huilen. Opeens hoorden ze een auto!
‘Jullie moeten gaan!!’ zei de dokter.
‘Waarom?’ vroeg Jeff.
‘Het is professor Sarion, hij komt jullie halen!!’ zei de dokter.